Seekus van die dood…

… zo wordt de kustweg genoemd die van Torra Bay naar Henties Bay loopt. Je moet je bij aankomst registeren en wanneer het eind in zicht is van deze weg, weer keurig afmelden. In 1999 hebben we deze weg voor het eerst gereden en nu dus weer. Een eenzame weg waar we behalve een handjevol auto’s, een jakhals en 2 dode zeehonden, verder niets zijn tegengekomen.
‘Ik ben vandaag jarig,’  zei de beambte plompverloren toen we ons bewijs ophaalden.
‘Nou, dan krijg je een kadootje,’ en we doken onze bagage in en ik haalde 2 van die kleine Delfstblauwe klompjes tevoorschijn. Haar brede lach zei genoeg. Het is ook een van god en alles verlaten post om je verjaardag te vieren.

Even terug
Van Opuwo zijn we in ruim 3 uur naar de Epupa Falls gereden, hier waren we nog nooit eerder geweest, de dirtroad was prima en rijdend langs Himba en Zemba dorpjes, lopende mensen en enkele eenzame graven in de bermen, kwamen we ineens in een oase aan van watervallen, immense palmbomen en toponderkomens. We hebben ons getracteerd op een mooi huisje op palen met een weids uitzicht op de watervallen, kleurige vogels en ander klein gewriemel waar Jan altijd erg opgewonden van raakt… Ieder zijn meug en met een spannend boek, veel water, fris en thee hebben we hier een supermiddag en avond gehad. De temperaturen lopen rond de middag op tegen de 40 graden en dan is niets doen het meest verstandige. Hoger kun je in Namibia niet reizen, je schurkt echt tegen de grens met Angola aan.
De eigenaar is een afstammeling van Van Riebeeck en is hier helemaal op zijn plek. Himba mensen verkopen sieraden en ook een Himbameid gaat met haar tijd mee en heeft een mobieltje…
’s Avonds hebben we hier heerlijk gedineerd, het is altijd weer indrukwekkend om te zien wat men op deze afgelegen plekken kookt.
Via een overnachting in Sesfontein zijn we naar Palmwag gereden. Een weg vol herinneringen…
Kamperen bij het fort in Sesfontein kan niet meer, men heeft nu midden in het dorp onder immens grote vijgenbomen een viertal kampeerplaatsen gemaakt. Het geld gaat naar de gemeenschap.  Ik reed de auto later het terrein op en de waterleiding lag aan de oppervlakte… en tja, daar kan die niet tegen en er begon spontaan een riviertje richting onze tent te lopen… Gelukkig kwam een man het geld ophalen, hij deed zijn gympen uit, rolde zijn broekspijpen op,. stapte in de blubber en met een stuk oude fietsband werd alles weer gemaakt, totdat de volgende auto eroverheen zal rijden.
Je kampeert naast de kerk en de school en dan trekt natuurlijk kinderen aan. Een jochie, ik schat 10 jaar, kwam schuchter aanlopen in zijn vuile en kapotte kleren en ging op een boomstronk zitten. Hij heeft gezellig met ons meegegeten, ik kon mijn omelet niet op, hij wel.
‘ Wil je nog meer?’ vroeg ik.
Hij knikte, liep naar de kraan en maakte met zo weinig mogelijk water het bord en vork schoon en zette dat weer op het aanrecht.
Ik smolt ter plekke en wilde hem zo meenemen naar Nederland maar dat vond Jan weer overdreven. Hij heeft nog lekker 2 boterhammen met jam gegeten en toen hoefde hij niets meer. Hij heette Umberto, dat is alles wat hij wilde zeggen.

Gisteren aangekomen in Swakopmund waar we weer prima staan op het gras van Desert Sky, een backpackers met een mooie keuken, zitkamer etc. Hier staan we nu voor de 4e keer en iedere keer is het weer een mooie plek, je laat de auto staan en loopt zo de stad in. Vanmiddag willen we nog een uitstapje maken naar Walvisbaai en morgen koffie met appelgebak in Solitaire. Hier is de temperatuur ineens bijna gehalveerd, zo’n 24 graden en dan heb je het wel gehad, Jan heeft zijn fleece aan…