Toen reden we druipend van de olie…

… een paar dagen geleden Solitaire binnen. Niet dat we ons daarvan bewust waren. Die dikke steen die we een paar kilometer terug per ongeluk te laat zagen, knalde nou niet zo heftig tegen de onderkant van de auto aan dat we ons zorgen maakten.
Jan reed de auto voor de pomp om te tanken, er kwamen gelijk 3 mannen aanrennen die, we stonden net stil, gelijk de motorkap open wilden trekken. Wat een service dacht ik in mijn onschuld, ze gaan hier de olie controleren. Welke olie? Alle olie lag binnen 5 tellen als een dikke plas onder de auto. Zij zagen namelijk dat de olie uit de auto stroomde.
‘ Wat hebben we een geluk gehad,’  zeiden we tegen elkaar.  ‘Om hier te stranden en niet op een van die eenzame wegen.’
De auto werd in de schaduw geduwd, grote emmers zand gingen over de olievlek en Jan en ik waren toch wel ietwat beduusd van wat er zich binnen 10 minuten afspeelde.
Het nummer van Avis opgezocht, gebeld en gewacht, Marco en Elise gebeld en Elise nam direct maatregelen. ‘ Ik bel wel met Avis, jullie horen van mij.’
Iedereen die het boek Solitaire van Ton van der Lee heeft gelezen zal de ironie van onze pech hier van inzien.
We hebben een kamer in de lodge genomen en vonden het helemaal niet erg om hier te moeten blijven, de nieuwe auto moest uit Windhoek komen en dat zou pas aan het eind van de volgende dag gebeuren. We hadden plannen om 2 dagen in de Sossusvlei te blijven en dat werden dus 2 dagen in Solitaire. Eerlijk is eerlijk, we hebben genoten van het zwembad, appelgebak van Moose en gesprekken met Moose, de komende en de vertrekkende reizigers, de Nederlandse motorrijder op zijn oude BMW, leuke gesprekken met de manager en toen kwam er een grote wagen aanrijden met een Volkswagen Vivo op de oplader die voor ons was. De gouden Toyota werd omgeruild voor een zilveren Volkswagen. Papieren moesten worden ingevuld en toen konden we de volgende dag vertrekken.

Zonder dieptepunten geen hoogtepunten…

Via een overnachting bij guestfarm The White House, hebben we de afgelopen nacht geslapen op de Karavaancamping in Vanrhijnsdorp om in de loop van de middag aan te komen in Kaapstad waar we de laatste 2 nachten slapen in Dale Court.
Het meisje in de keuken van de camping in Vanrhijnsdorp trouwens blij gemaakt met onze tent en nog wat andere spullen die we niet meer mee willen nemen.
Tien keer hebben we de weg Kaapstad-Namibia afgelegd en altijd reden we langs The White House op een tijdstip dat we nog geen slaapplaats nodig hadden, maar deze keer lukte het wel en we wilden daar graag kamperen.
‘ Ik geef jullie voor hetzelfde geld de ramkamer, dat is een kamer die ik vaak aan studenten verhuur,’  legde de mevrouw vriendelijk uit. De betekenis van de kamer laat zich raden… We hebben dus overnacht in het 100 jaar oude gebouw waar de tijd heeft stil gestaan, een wereldplek met een zonsondergang om in te lijsten, wat een kleuren en toen kwamen de sterren tevoorschijn en wisten we weer waarom we zo graag naar Afrika reizen.

Na dagen van temperaturen van rond de 40 graden, was het hier op zaterdag in Kaapstad beduidend frisser en werden we bijna van het terras geblazen. Gisteren weer uit eten geweest met Sonja en Jeroen en samen met meer dan 100.000 mensen genoten van muziek en de straatverlichting die rond half 10 werd aangezet door de burgemeester…. Het is dat we er zelf bij waren, anders hadden we het niet geloofd. Duizenden mensen hebben vanaf half 4 gewacht totdat deze feestelijke kerstverlichting aan zou gaan. De wegen waren afgesloten, tuinstoelen en dekens mee om aangenaam te kunnen zitten, volop eten en drinken, politie en een opgewonden sfeer. We stonden erbij, keken ernaar en hebben meegenoten.

Vandaag onze laatste dag hier en we gaan onszelf trakteren op een ritje in het reuzenrad, lunchen bij Mama Africa en onze laatse rands uitgeven om de allerlaatste souvenirs kopen.