Op blote voeten naar Senegal

Gambia wordt aan 3 kanten omringd door buurland Senegal. Gambia is Afrika’s kleinste land en kronkelt als een dikke worm Senegal in. Het is de hoogste tijd om eens naar de buren te gaan. De afstand mag dan amper 50 kilometer zijn… Taxi in, taxi uit, gelly-gelly in, er weer uit, op zoek naar de volgende, ook gevonden. Het laatste stuk weer een taxi die ons naar Kartong brengt, de grenspost van Gambia, waar kleine houten pirogues klaarliggen om mensen en hun bagage van het ene land naar het andere land te brengen. Het is duidelijk eb.

In een bouwvallig keetje zetelt de douane, een jonge man met een lieve lach heet ons welkom. Hij haalt een stempel uit de lade, blaast de stempel schoon en wijst vervolgens in mijn paspoort naar het visumstempel van Gambia en vraagt aan mij of het goed is wanneer hij de stempel hier neerzet. Nooit te beroerd om een douaneman te helpen, vind ik dit onmiddellijk een goed idee. ‘Hebben jullie ook een fooi voor deze man?’ vraagt een grote man met een dikke buik. Ons Engels laat ons plotsklaps in de steek. De lieve douanebeambte kijkt wat ongemakkelijk om zich heen.

‘Doe je schoenen maar uit dan kunnen jullie zo naar de boot lopen die jullie naar de overkant, naar Senegal moet brengen,’ wijst iemand. Natuurlijk knikken wij, alsof we het de gewoonste zaak van de wereld vinden om Gambia op blote voeten te verlaten en Senegal op blote voeten binnen te komen. Ik ben dol op blote voeten lopen en grijp elke kans aan om mijn schoenen uit te doen, maar door dikke glibberige modder… Met mijn sandalen in de hand verlaat ik Gambia. Hallo Senegal.

Er staan diverse motortaxi’s en 4×4 wagens klaar aan de overkant, om de mensen verder te brengen. Een man met een baard en gekleed in een roze T-shirt en zo op het oog een geriefelijke 4×4 is bereid om ons voor een gepast bedrag naar het guesthouse van Mieke Visser en haar echtgenoot, te brengen. ‘We moeten eerst nog langs de douane, kun jij dat met ons doen?’ vraag ik aan de chauffeur. ‘Oh, dat hoeft niet hoor. Er is hier zelfs geen douane. Zolang je in Abéné en omgeving blijft, is dat niet nodig,’ klinkt het stellig. Een land in Afrika binnenkomen zonder douanestempels in mijn paspoort lijkt me uitgesloten. De man klinkt echter zeer overtuigend en we laten ons naar Abéné brengen waar we ruim 3 uur na vertrek uit ons hotel in Gambia, aankomen.

Via Facebook zijn Mieke en ik in contact gekomen, lekker digitaal kennis gemaakt, de klik was er en bij aankomst is direct duidelijk: hier gaan we een paar leuke dagen tegemoet. Mieke bevestigt het verhaal van de chauffeur, douane is in dit deel van Senegal overbodig. Wie ben ik dan om dit vreemd te vinden?