Motoren, mangrove en muziek

De dagen bij Mieke en Ajelly zijn voorbij gevlogen. Het Diabatalo Guesthouse staat op een royale compound en is al jaren eigendom van Mieke. Mooie rondavels voor de gasten, overal bloemen en enorme bomen die voor schaduw zorgen. Lekker eten op de tafel en een vriendelijke staf die alles voor ons wilde doen.

Een van de mogelijkheden is om achter op de motor (van die kleine die ik dan weer groot genoeg vond) naar de dorpen op de eilanden in de mangrove-bossen te gaan. Geen ritje zonder lekke band. Maar, zoals overal in Afrika is de telefoon in de hand en een oplossing dichtbij. Hoppa, Jan en ik samen bij een andere jonge man met een flitsende, rode plastic baseball cap op zijn hoofd, achter op zijn motor en over zandpaden kwamen we bij het dorp waar we de snoepjes van de dag waren. Jan had natuurlijk direct de jeugd om zich heen en hebben samen grote lol gehad met foto’s maken, koffie gedronken, lekkere kip yassa uit een grote schaal gegeten en kletsen met de bewoners die ons vol trots hun dorp, de velden en alles hebben laten zien. Natuurlijk was bij terugkomst de lekke band vervangen door een nieuwe. De kapotte binnenband hing aan het stuur waar ook de helm van de bestuurder aanhing. Daar heb ik de band maar ingedaan, had de helm toch nog een functie.

Tijd om weer naar Gambia te gaan waar we tegelijk met de Engelse Tom en Alex aankwamen, sandalen uit, bootje in, bootje uit, sandalen weer aan en door naar de douane waar we als bekenden werden begroet. ‘Jullie moeten toch echt 1000 dalasie pp betalen,’ zei de dikke man tegen de Engelsen. ‘Kijk jullie komen uit Senegal en hebben geen enkel Gambia stempel in je paspoort. Zij wel,’ wijst de man naar ons. Alex en ik hebben onze charmes in de strijd gegooid en hebben het omkoopbedrag met de helft kunnen verminderen. We beschouwen het als een grote overwinning, de douaneman waarschijnlijk ook…

Gisteren teruggekomen van een bezoek en overnachting aan de Soforal Lodge in Berending. Ook weer zo’n wereldstek in een topomgeving van enorme palmbomen en andere belachelijke grote bomen. Alles piccobello onderhouden en door eigenaar Wim ontworpen. Een mooie ecolodge met weer bevlogen mensen. ’s Avonds een wervelend optreden van dansers en muzikanten. Plezier bij de muzikanten en bij ons. Hoe Afrikaans wil je het hebben, wanneer in het donker van de avond, terwijl de sterren langzaam verschijnen, de klanken van de trommels verwaaien in de ruimte? Soms zijn er geen wensen meer!