Welkom in Botswana

In het restaurant van Klein Windhoek Guesthouse wacht ik geduldig op de Rossies. Ze laten op zich wachten… Volgens mij hebben ze het Hammer kwartiertje mee naar Afrika genomen.

Heb al een lunch op, doe nog maar een cappuccino. Uren op een harde houten bank zitten zorgt voor een totaal verdoofde kont. Ik pak mijn spullen en loop naar de weg. Even die 4×4 laten passeren en dan kan ik daar op een bankje zitten en ontsnapt er geen auto aan mijn aandacht. Zie ik het nu goed???? YEAH!!! Dat zijn ze, de auto stopt, iedereen buitelt eruit, gauw Jan feliciteren met zijn verjaardag, er allemaal weer in en de laatste meters terug naar het hotel rijd ik even mee. Wat een verhalen, wat een enthousiasme, wat hebben ze allemaal super genoten. Namibië heeft er een paar fans bij.

‘Dit gaan we over een paar jaar met mijn hele gezin doen. Dit moeten Gerco en de meisjes ook zien,’ zegt Susan. Harry is helder: ‘Dit ga ik ook een keer met Hilda doen. Wat een land.’ Chiel heeft de tijd van zijn leven gehad. Iedereen wil wel langer blijven, iedereen wil ook wel graag naar huis waar allen die hun lief zijn vol smart op de verhalen, de foto’s en natuurlijk ook op de cadeautjes wachten.

Susan bezorgt veel verkoopsters van mooie spullen de dag van hun leven. Gelukkig is bagage van 23 kilo per persoon erg veel… hebben ze allemaal erg weinig meegenomen… is er erg veel ruimte voor erg veel mooie souvenirs. Jan en ik genieten van hun enthousiasme en rijden de Rossies aan het eind van de dag terug naar het vliegveld, nog een laatste drankje en daar gaan ze. Baie goeie reis.

Wij gaan richting Botswana, overnachten de eerste nacht, waarschijnlijk op de schoonste camping van dit land, in Witvlei. ‘Nee, Tinus is er niet meer die woont in Walvisbaai,’ zegt de huidige manager. In 2015 waren we hier ook en Tinus is een naam die altijd is mijn geheugen is blijven haken.

Botswana begroet ons met een vette bekeuring van 700 pula. ‘Zag je niet dat je daar maar 80 mocht rijden,’ zegt de jonge vrouwelijke politieagente op een strenge toon tegen Jan. ‘Kom, kom, uit de auto. Hier kijk maar,’ wijst ze naar de moderne apparatuur waar goed te zien is dat wij aan komen rijden. 107 km op een weg waar maar 80 mag gereden. Het is overduidelijk dat ze daar tegen op moet treden. Ik heb helemaal nog geen tijd gehad om pula’s te pinnen, denk ik bij mezelf. Ik kan helemaal geen boete betalen. We zijn er net, we zagen dat bord wel maar voordat Jan zoveel gas kon minderen stond deze vrouw er al en achter haar zit een grote man in een politieauto alles in de gaten te houden.

‘We hebben maar 220 Namibische dollars,’ zegt Jan.

‘Geen probleem, je kunt ook hier bij mij pinnen met je creditcard,’ zegt de man in de auto op een enthousiaste toon en haalt een mooi apparaat tevoorschijn. Hier hebben we geen verweer tegen.

‘Wat doe je daar? Maak je een foto? Dat mag niet van een politieagent in functie,’ zegt de vrouw tegen mij. Als we dan toch zoveel geld moeten betalen dan wil ik er toch nog iets lol van hebben en maak snel een foto met mijn telefoon. ‘Laat eens zien, ’ beduidt de vrouw. Ik heb geen keuze en geef mijn telefoon. ‘Jouw gezicht is niet te zien,’ sputter ik tegen. ‘Geven.’ Ze loopt naar de baas die de foto goedkeurt en met lichte tegenzin geeft ze de telefoon aan mij terug. Jan betaalt de boete en vriendelijke worden we uitgezwaaid… Tja, te hard rijden kost geld… Ben wel blij dat ik niet achter het stuur zat. WELKOM IN BOTSWANA