Dat was nog een hele onderneming. ‘Beetje raar,’ zegt de man vriendelijk. ‘Jouw naam staat wel in de computer,’ zegt hij tegen mij. ‘Maar jouw naam zie ik niet,’ zegt de man naar Jan knikkend. ‘Hier staat dat jij in een groep reist,’ gaat de man verder en kijkt hierbij weer naar Jan.
De vlucht van Windhoek was al vervroegd van 4 uur ’s middags naar 12.15 uur. Dat betekende uren wachten in Johannesburg. Gelukkig is daar veel te kijken, veel te kopen en veel te slenteren. Vanaf daar is het ruim 10 uur vliegen naar München waar we zegge en schrijve precies 45 minuten hebben om naar het vliegtuig dat ons naar Keulen moet brengen, te komen. We hebben er beiden een heel hard hoofd in. Op het ene vliegveld teveel tijd, op het andere weer te weinig. We vertrekken te laat uit Johannesburg…
Tussen waken, slapen en dommelen in arriveren we om 07.40 in München. We gaan ervoor. Rennen met de veel te zware handbagage (wordt altijd afgestraft als je erg veel bij je hebt), tussen alle reizigers door, gedragen ons op de grens van beschaafd, gelukkig EU-burgers, heel snel door de douane, nog sneller naar terminal A5 waar niks te zien. ‘Last call for mrs. Kleinjan,’ hoor ik ineens roepen. ‘Ze zijn nog niet vertrokken,’ roep ik enthousiast naar Jan. ‘Dat ben ik.’ Nog even een klein spurtje en een hele vriendelijke stewardess bij de balie van German Wings. ‘Rustig maar,’ zegt ze. ‘Mm, uw naam zie ik niet staan. Heeft u nog een E-ticket?’ vraagt ze. Jaaa! Alles voor het grijpen en ze print een ticket voor Jan. Met het stoom uit de oren, kramp in de spieren van het rennen, rode handen van de zware bagage lopen wij als laatsten het vliegtuig in waar mensen toch wel wat vreemd naar mijn blote benen en armen kijken. Zij dragen jassen met capuchons, dikke broeken en truien.
‘Hier een dekentje,’ zegt de aardige stewardess. ‘Je ziet er zo zomers uit.’ Ze moest eens weten hoe warm ik ben…
Er is volop plek, we kunnen overal zitten en met een hele diepe zucht ploffen we ergens neer.
‘Hier die is voor jullie. Omdat alles zo haastig verliep,’ zegt de stewardess en geeft mij een fles rode wijn als we geland zijn en het vliegtuig verlaten.
Totaal verbijsterd stap ik het vliegtuig uit in Keulen waar zwager Harry ons ophaalt.
Wij zijn weer thuis in Nijverdal, nu de bagage nog…
30 maart 2018 10 Reacties
Van Windhoek naar Nijverdal
Altijd weer gezellig om jullie belevenissen te lezen, de foto’s te bekijken. Zo reizen we ook een beetje mee!
Wat leuk. Je weet het, altijd welkom om gezellig met ons mee te reizen!
Dat was geen leuke terugreis, zelfs ik kreeg het er warm van! Welkom in het “winterland”. Ik heb genoten en heb meegereisd door je mooie verhalen. Was weer helemaal in Zimbabwe en Botswana (1993) en Namibië (2003). Jammer dat jullie door de weersomstandigheden niet bij het Himbavolk aan de grens van Namibië/Angola zijn geweest. Iets voor de volgende keer.Ik kijk uit naar jouw nieuwe boek. Groetjes Ria
Dankjewel. We hebben het inderdaad op het nippertje gered. Gelukkig hebben we in Opuwo heel veel Himba-mensen ontmoet. Altijd weer bijzonder.
Ik hoop na de zomer mijn boek klaar te hebben.
Gelukkig weer veilig geland en thuis. Maar ik ken dat rennen over een vliegveld wordt je niet blij van. Maar Pasen in aantocht heerlijk weer thuis.
Ja, lekker thuis is ook weer heerlijk.
Jullie ook een gezellig weekend.
Nu heerlijk uitrusten van een welverdiende mooie vakantie, met natuurlijk heel veel mooie herinneringen.
Zeker weten. Straks weer aan de slag met een boek. Ook veel zin in.
Dat was me de vlucht week zeg. Maar gelukkig alles op zijn pootjes terecht gekomen.
Welkom in het zonnige Nijverdal. Al heb je nog wel een had nodig denk ik.
Ja, home sweet home. Ook weer heerlijk!