Van treinen en ravijnen en lekker eten

‘Kunnen we ook eens bij de mensen thuis eten? Ik hoor leuke dingen over www.resirest.com,’ appte Anne een paar weken voor vertrek.

Omdat toeval niet bestaat had de oprichter van dit mooie ‘eet lekker bij de lokale mensen een thuisgekookte maaltijd concept’ mij vorig jaar al benaderd om in Gambia te eten. Dat lukte toen niet maar nu wel.

Soms gaan de dingen verbazingwekkend makkelijk en snel. Via Facebook contact gezocht met Geert en al snel kwamen de contactgegevens van een familie in Bandarawela. Ranjan kende dit concept nog niet maar was direct enthousiast.

Voordat we daar waren hadden we eerst nog een spectaculaire rit door de bergen tegoed. Wat een wereld van stijgen en dalen, van duizelingwekkende diepe afgronden en van rijden door de tropische jungle waar achter elk bocht een andere adembenemend uitzicht te zien was. Tuktukies puften omhoog en naar beneden waar een donderende waterval de slagroom op de taart was. Wat een wereld.
De laatste 3 kilometer stapten wij ook in een tuktuk op weg naar de oude 9 Arch Bridge die verscholen in de jungle lag waar op dat moment net een oude trein aan kwam tukkeren.

Wat een mazzeltje.

Ranjan had zich goed voorbereid en bracht ons naar de familie waar we vriendelijk werden ontvangen met lachende gezichten, vrolijke kinderen en een grote kop thee met melk! Ik eet bijna alles, maar melk… Oké Ada niet piepen, af laten koelen, diep ademhalen en hopla slik door die thee. Gelukkig kregen we er ook zoute crackers bij…
Er werd gekookt in de keuken, de kinderen durfden steeds dichterbij te komen, de man dekte de tafel en schalen vol met Srilankaans voedsel werden op tafel gezet en we hebben gesmuld van o.a. een curry, aardappelen, iets van wortelen met kokos, vlees en een glas met warm water. Heel bijzonder maar erg lekker erbij als we het niet spicy eten toch soms iets te spicy vonden. Warm water koelt de keel beter dan koud water!

Het was een heerlijke maaltijd ergens in een huis in een woonwijk waar we anders nooit zouden komen.
We bedankten de familie, betaalden voor het eten en zochten onze schoenen weer op.

‘Kijk eens naar mijn ene sneaker? Er is een stuk van de veter af en er is een hap uit de achterkant van de schoen,’ zegt Anne en houdt een toch wel lichtelijk toegetakelde schoen in haar hand.

Terwijl wij lekker aan het eten waren heeft de hond des huizes zich ook niet verveeld.
‘ Nou ja, ik zat er toch al aan te denken om deze schoenen achter te laten,’ lacht Anne.